ΧΡΟΧΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑΣΗ!!!

ΝΑ ΧΑΊΡΕΣΑΙ ΤΑ ΓΕΝΑΘΛΙΑ ΣΟΥ.

ΚΕΡΑΣΕ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ!!

ΜΙΑ PLAYLIST ΙΣΩΣ;;;;

ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Φαινόταν διαφορετική, νεώτερη, όταν σηκώθηκε και πλησίασε στα βιβλία του ραφιού, ίσως γιατί κινιόταν με μιαν αποφασιστικότητα γεμάτη σφρίγος, που έκανε τις άκρες του ανοιχτού της στρατιωτικού πουκάμισου να ανεμίζουν, ή γιατί τα μάτια της ήταν πιο μπλε από ποτέ και έμοιαζαν να χαμογελούν όταν επέστρεψε στο τραπέζι με δύο τεύχη του Τέν τεν στα χέρια: Το μυστικό του "Μονόκερου" και Ο θησαυρός του Κόκκινου Ράκαμ.

"Μου είπες πως δεν είσαι τεν-τενόφιλος, σωστά;"

Ο Κόυ κούνησε το κεφάλι στην περίεργη ερώτηση και επανέλαβε ότι δεν τον πήγαινε με τίποτα. Εκείνου του άρεσαν Το νησί του θησαυρού, ο Τζέρρυ στο νησί και άλλα βιβλία σχετικά με τη θάλασσα, του Στήβενσον, του Βέρν, του Ντιφόου, του Φρεντερίκ Μάρρυατ και του Λόντον, πριν περάσει πλησίστιος στο Μόμπυ Ντικ. Ο Κόνραντ ήρθε αργότερα, με φυσιολογικό τρόπο, με το Γραμμή σκιάς και με το χρόνο . 

"Είναι αλήθεια ότι διαβάζει μόνο βιβλία σχετικά με τη θάλασσα;"

"Ναι"

"Σοβαρά;"

"Σοβαρά. Αυτά που σου ανέφερα τα έχω διαβάσει όλα. Ή σχεδόν όλα".

"Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο. Δεν υπάρχουν βιβλία που να τα ξεχωρίζω από τα άλλα. Όλα τα βιβλία που μιλούν για τη θάλασσα, από την Οδύσσεια ως το τελευταίο μυθιστόρημα του Πάτρικ Ο' Μπράιαν, είναι αλληλοσυνδεόμενα, όπως μια βιβλιοθήκη".

"Η βιβλιοθήκη του Μπόρχες..."

Η Τάνχερ χαμογελούσε και ο Κόυ σήκωσε με απλότητα τους ώμους.

"Δεν το ξέρω. Δε διάβασα ποτέ κάτι αυτουνού του Μπόρχες. Αυτό όμως που λέω είναι αλήθεια: η θάλασσα μοιάζει με βιβλιοθήκη".

"Τα βιβλία που μιλούν για τη στεριά είναι κι αυτά ενδιαφέροντα".

"Αφού το λες..."

Τότε, εκείνη, καθώς κρατούσε τα δύο τεύχη στο στήθος της ξέσπασε σε γέλια.  Φαινόταν πολύ διαφορετική γυναίκα όπως γελούσε έτσι, ειλικρινά, ευχάριστα. Σε λίγο είπε χίλιες χιλιάδες των χιλιάδων κεραυνοί. Του είπε βαθαίνοντας τη φωνή, όπως θα το έλεγε ένας μονόφθαλμος και κουτσός πειρατής με έναν παπαγάλο στον ώμο. Και καθώς ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο έκανε ακόμα πιο χρυσαφιές τις ασύμμετρες άκρες των μαλλιών της, κάθισε πάλι δίπλα στον Κόυ, άνοιξε τα τεύχη του Τεν τεν και τα ξεφύλλισε. Κι εδώ υπάρχει θάλασσα, είπε. Κοίτα. Κι εδώ μπορεί να υπάρχει περιπέτεια. Μπορεί να μεθύσει κανείς χίλιες φορές μαζί με τον Κάπτεν Χάντοκ. Το ουίσκι Losh Lomond, αν δεν το ξέρεις, δεν έχει μυστικά για μένα. Έπεσα με αλεξίπτωτο στον μυστηριώδη αερόλιθο με την πράσινη σημαία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών στα χέρια, διέσχισε άπειρες φορές τα σύνορα ανάμεσα στη Σιλδαβία και στη Βορδούρια, μπαρκάρισα στο "Καραμπουρτζάν", στο "Ραμόνα", στο "Σπέντολ Σταρ", στο "Αυγή" και στο "Σείριος" -σίγουρα σε πιο πολλά πλοία απ' ότι εσύ-,. έψαξα το θησαυρό του Κόκκινου Ράκαμ, πάντα δυτικά, και περπάτησα στη σελήνη, καθώς  οι Ντυπόν και Ντιπόν, με τα μαλλιά βαμμένα, έμοιαζαν με παλιάτσους. Και όταν είμαι μόνη, Κόυ, όταν είμαι πολύ μόνη πολύ μόνη πολύ μόνη, τότε ανάβω ένα τσιγάρο απ' αυτά του φίλου σου του Ήρωα, κάνω έρωτα με τον Σαμ Σπέιντ και ονειρεύομαι μαλτέζικα γεράκια, καθώς καλώ γύρω μου, μέσα στον καπνό, τους παλιούς φίλους, Αμπντουλάχ, Τσαγκ, Τσέστερ, Ζορίνο, Ολιβέιρα, Ντε Φιγκουέιρα,

, ενώ από το στερεοφωνικό ακο9ύγεται η άρια του Φάουστ σε μια παλιά εγγραφή της Μπιάνκα Κασταφιόρε...

Καθώς μιλούσε, είχε βάλει τα δυο τεύχη πάνω στο τραπέζι. Ήταν παλιές εκδόσεις, με μπλε ράχη το ένα και πράσινη το άλλο. Το εξώφυλλο του πρώτου έδειχνε τον Τεν τεν, τον Μιλού και τον Κάπτεν Χαντοκ με ένα καπέλο με φτερά, ενώ ένα γαλιόνι έπλεε με τα πανιά ανοιχτά. Στο δεύτερο ο Τεν τεν και ο Μιλού ταξίδευαν στο βυθό μ' ένα σκάφος που είχε τη μορφή καρχαρία. 

"Είναι το υποβρύχιο του καθηγητή Τουρνεσόλ" είπε η Τάνχερ. "Όταν ήμουν μικρή, μάζευα χρήματα για να αγοράσω τέτοια τεύχη, από γενέθλια, γιορτές και χριστουγεννιάτικα δώρα, όπως έκανε και ο ίδιος ο Σκρουτζ... Ξέρεις ποιος ήταν ο Σκρουτζ;"

"Κάποιος ναυτικός"

"Όχι. Ένας τσιγκούνης. Το αφεντικό του καλού Μπομπ Κράτσετ".

"Δεν έχω ιδέα".

"Δεν πειράζει" συνέχισε εκείνη. "Εγώ μάζευα σιγά σιγά τα χρήματα για να πάω στο βιβλιοπωλείο και να βγω με ένα τέτοιο τεύχος στα χέρια, με κομμένη την ανάσα, απολαμβάνοντας την αφή των χοντρών χάρτινων εξώφυλλων... Και μετά, μόνη, άνοιγα τις σελίδες και ανέπνεα τη μυρωδιά του χαρτιού, το φρεσκοτυπωμένο μελάνι, πριν ριχτώ στο διάβασμα. Έτσι, ένα ένα, μάζεψα 23... Από τότε πέρασε πολύ καιρός. Ακόμα και τώρα όμως, ανοίγοντας τα Τεν τεν, μπορώ να αισθανθώ εκείνο το άρωμα που από τότε συνέδεσα με την περιπέτεια και τη ζωή. Μαζί με τις ταινίες του Τζον Φορντ και του Τζον Χιούστον, τις περιπέτειες του Γιούλιβερ και ορισμένα βιβλία, αυτά τα τεύχη διαμόρφωσαν για πάντα τη δισκέτα της παιδικής μου ηλικίας".

Είχε ανοίξει το θησαυρό του Κόκκινου Ράκαμ στη σελίδα 40. Σε μια μεγάλη κεντρική εικόνα, ο Τεν τεν με στολή δύτη, πλησίαζε περπατώντας στο βυθό της θάλασσας το εντυπωσιακό κουφάρι του βυθισμένου "Μονόκερου'.

"Κοίτα τι καλά" είπε επίσημα. "Αυτή η εικόνα σημάδεψε τη ζωή μου".

Καθώς είπε σου έχω εμπιστοσύνη, είχε στραφεί επιτέλους προς το μέρος του. Καταραμένη, σκέφτηκε αυτός. Θα έλεγε κανείς ΄τι περνά τις νύχτες της σχεδιάζοντας κάθε της κίνηση. Παρατήρησε την ασημένια αλυσίδα που χανόταν στο λαιμό της άσπρης φανέλας, προς του όγκους που διαγράφονταν κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο. Κατέπνιξε, όχι δίχως προσπάθεια, την παρόρμηση να το τραβήξει και να ρίξει μια ματιά.

"Αν δεν χρησιμοποιηθούν ειδικές συσκευές, ένα δύτης δεν μπορεί να φτάσει βαθύτερα από 80 μέτρα" εξήγησε. "Και πάλι, είναι πολύ μεγάλο βάθος. Επιπλέον, αν εργάζεσαι, κουράζεσαι και καταναλώνεις περισσότερο αέρα, όλα περιπλέκονται... Πρέπει επιπλέον να χρησιμοποιήσεις και θαλάμους αποσυμπίεσης".

"Δε θα είναι μεγάλο το βάθος. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω"

"Έχεις κάνει ήδη τους υπολογισμούς σου;" 

"Στο μέτρο των δυνατοτήτων μου".

"Σε βλέπω πάντως πολύ σίγουρη".

Ο Κόυ χαμογελούσε. Το έκανε διακριτικά, αλλά δε φάνηκε να της αρέσει αυτό το χαμόγελο. 

"Αν ήμουν πολύ σίγουρη, δε θα σε χρειαζόμουν¨.

Εκείνος τεντώθηκε στην καρέκλα. Η κίνηση έκανε τον Θας να σηκωθεί και να του δώσει δυο στοργικές γλειψιές στο μπράτσο.

"Σ'αυτήν την περίπτωση" εκτίμησε "υπάρχει ως πιθανότητα να κατεβούμε. Αν κι αυτό με τη θέση του πλοίου είναι πάντα σχετικό, ακόμα και με τους σύγχρονους χάρτες και με τα GPS. Δεν είναι εύκολο να βρεις ένα πλοίο, ή ό,τι συνήθως  απομένει από αυτό. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ένα πλοίο που βυθίστηκε πριν από διόμισι αιώνες... Εξαρτάται από τη φύση του βυθού και από άλλα πολλά πράγματα. Το ξύλο θα έχει πάει κατά διαόλου ή η λάσπη θα έχει καλύψει το κουφάρι του. Είναι και τα ρεύματα, η κακή ορατότητα... "

Η Τάνχερ είχε πιάσει το πακέτο τα τσιγάρα της, περιοριζόταν όμως να το παίζει στα δάχτυλά της. Παρατηρούσε τα χαρακτηριστικά του Ήρωα.

"Εχεις μεγάλη πείρα ως δύτης;" 

"Έχω κάποια. Έχω κάνει μερικά μαθήματα και ένα δυο καλοκαίρια δούλεψα καθαρίζοντας κύτη πλοίων με συρμάτινη βούρτσα και χωρίς να βλέπω πέρα από τη μύτη μου. Στις διακοπές επίσης έβγαζα αμφορείς μαζί με τον Πιλότο".

"Ποιος είναι ο Πιλότο;"

"Ο ιδιοκτήτης του "Carpanta" . Ένας φίλος".

"Τώρα αυτό απαγορεύεται".

"Το να έχεις φίλους;"

"Το να βγάζεις αμφορείς".

Είχε αφήσει το πακέτο και κοιτούσε τον Κόυ. Εκείνος νόμισε πως διέκρινε μια σπίθα ιδιαίτερης προσοχής στα μάτια της. 

"Ούτε τότε επιτρεπόταν" παραδέχτηκε. "Αλλά η παρανομία με συγκινούσε. Και ύστερα, κανένας φύλακας δεν κοιτά το σάκο σου όταν γυρνάς από μια κατάδυση σ'ένα λιμάνι όπου είσαι γνωστός. Λες γεια, σου λέει γεια χαμογελάς και τέλειωσες. Εκείνη την εποχή, απέναντι από την Καρθαγένη, η ακτή ήταν γεμάτη από αρχαία. Εγώ έψαχνα λαιμούς αμφορέων, που είναι πολύ όμορφοι, και δοχεία... Χρησιμοποιούσα μια ρακέτα του πιγκ πογκ για να βγάζω την άμμο που τα κάλυπτε. Κατάφερα να βρω δεκάδες".

"Και τί τα 'κανες όλα αυτά;"

"Τα χάριζα στις φιλενάδες μου".

Δεν ήταν αλήθεια, τουλάχιστον όχι απόλυτα. Όταν έβγαιναν στη στεριά, κουβαλώντας διακριτικά τα λάφυρά τους κάτω από τη μύτη των λιμενικών, τα πουλούσαν σε τουρίστες ή αντικέρ και μοιράζονταν τα κέρδη. Όσο για τις φιλενάδες, η Τάνχερ δε ρώτησε αν ήταν πολλές ή λίγες. Στην πραγματικότητα, ο Κόυ θυμόταν μόνο μία με ιδιαίτερη τρυφερότητα, μιαν Αμερικανίδα, την Εύα, κόρη ενός τεχνικού των διυλιστηρίων της νήσου Εσκομβρέρας. Μια ξανθιά και μαυρισμένη κοπέλα, με λευκά δόντια και γυμνασμένες πλάτες, που μαζί της πέρασε ένα καλοκαίρι όταν ήταν σπουδαστής στη σχολή. Ξεσπούσε σε γέλια με οτιδήποτε, είχε ωραίους γοφούς και ήταν παθιάρα και τρυφερή όταν έκαναν έρωτα σε κολπίσκους κρυμμένους σε απόκρημνες ακτές από μαύρο βράχο, με τη θάλασσα να τους γλείφει τα πόδια, με τα κοκκινωπά δειλινά τα γεμάτα αλάτι και άμμο. Για ένα διάστημα ο Κόυ είχε στα δάχτυλα και στο στόμα του τη γεύση της σάρκας της, αρώματα αλμύρας ιωδίου και νερού που στέγνωνε πάνω σ'ένα δέρμα ζεστό από τις ακτίνες του ήλιου. Φύλαξε επίσης και μια φωτογραφία για κάποια χρόνια: εκείνη μπροστά στη θάλασσα, με το στήθος γυμνό, το δέρμα βρεγμένο και το κεφάλι πίσω, καθώς έπινε κρασί από ένα ασκί, και ανάμεσα στα μικρά, υπεροπτικά στήθη της κύλαγαν ρυάκια σαν από αίμα. Σαν καλή Αμερικανίδα, η ιστορική της μνήμη, μόλις δυο τριών αιώνων, της έθετε εμπόδια στο να αποδεχτεί ότι εκείνο το κομμάτι λάσπης με τα χερούλια που της χάρισε ο Κόυ -ένας κομψός λαιμός αμφορέα λαδιού του πρώτου αιώνα -  βρισκόταν δυο χιλιάδες χρόνια στο βυθό της θάλασσας στης οποίας τις παραλίες είχαν αγαπηθεί εκείνο το καλοκαίρι. 

"Γνωρίζεις λοιπόν καλά αυτά τα νερά" είπε η Τάνχερ.

Δεν ήταν ερώτηση, αλλά μεγαλόφωνη σκέψη. Έδειχνε ικανοποιημένη, κι εκείνος έκανε μιαν αόριστη κίνηση πάνω στο χάρτη. 

"Σε μερικά σημεία ναι. Κυρίως μεταξύ του  ακρωτηρίου Τινιόσο και του ακρωτηρίου Πάλος. Επισκέφτηκα επίσης κανα δυο ναυάγια... Δεν άκουσα όμως ποτέ να μιλάνε για το "Dei Gloria".

"Ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν το γιατί. Κατ'αρχάς υπήρχε κάποιο μυστήριο στο πλοίο, όπως αποδεικνύουν τα λίγα στοιχεία που έχουμε από το νεαρό, καθώς και η περίεργη εξαφάνισή του. Επιπλέον η κατάθεση που έδωσε στις ναυτικές αρχές -"

"Αν υποθέσουμε πως είναι αυθεντική..."

"Ας το υποθέσουμε, γιατί δεν έχουμε κάτι άλλο".

"Κι αν δεν είναι;"

Η Τάνχερ σήκωσε τα φρύδια κι ανακάθισε στην καρέκλα αναστενάζοντας. 

"Τότε, εσύ κι εγώ θα έχουμε χάσει το χρόνο μας".

Φαινόταν αίφνης κουρασμένη, σαν η παρατήρησε του Κόυ να την είχε κάνει να δει την πιθανότητα αποτυχίας. Ήταν μόνο για μια στιγμή, που στη διάρκειά της είχε σκύψει μπροστά και κοιτούσε το χάρτη. Μετά ακούμπησε το χέρι στο τραπέζι, πρότεινε το πιγούνι και είπε πως υπήρχαν κι άλλοι λόγοι για τους οποίους δεν είχε αναζητηθεί το πλοίο. Η θέση που έδωσε ο νεαρός τοποθετούσε σε μια θαλάσσια περιοχή δύσκολης πρόσβασης το 1767. Η τεχνική πρόοδος διευκόλυνε αργότερα αυτού του είδους τις καταδύσεις, αλλά το " Dei Gloria" είχε πια θαφτεί μέσα σε φακέλλους και σκόνη και κανείς δεν το ξαναθυμήθηκε.

" Έως ότου εμφανίστηκες εσύ" είπε ο Κόυ. 

"Ακριβώς. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος, ήμουνα όμως εγώ. Βρήκα τα σχετικά έγγραφα και στρώθηκα στη δουλειά. Τί άλλο μπορούσα να κάνω;..."  Άγγιξε, σχεδόν τρυφερά, με τις άκρες των δαχτύλων τον Ήρωα, στο πακέτο με τα τσιγάρα. "Έμοιαζε με αυτό που ονειρευόμουν μερικές φορές όταν ήμουν παιδί. Θάλασσα, θησαυρός... "

" Είπες πως δεν υπάρχουν θησαυροί στη μέση".

"Και είναι αλήθεια. Δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον σε ράβδους ασημιού και σε χρυσά νομίσματα. Αλλά η γοητεία παραμένει... Θα σου δείξω κάτι".  

Σουσάμι, για σένα! Πού είσαι;;;;;;

 Θέλω να κάθομαι και να βλέπω, όπως λέει κι ο xenofontas

"Τη στεριά προτιμώ να την έχω στα είκοσι μίλια και πίσω από την πλάτη μου".    


Η Τάνχερ συγκατένευσε, σαν εκείνες οι λέξεις να επαλήθευαν κάτι.

"Η μάχη έγινε μετά το ξημέρωμα" είπε. "Υπήρχε δηλαδή φως".

"Το πιθανότερο είναι τότε να πήραν ως σημείο αναφοράς τη στεριά. Στίγματα. Θα τους αρκούσε να διασταυρώσουν δύο για να καθορίσουν τη θέση τους... Υποθέτω ότι ξέρεις πως γίνεται".

"Λίγο πολύ". Χαμογελούσε, καθόλου σίγουρη. "Αλλά δεν το έχω δει ποτέ να το κάνει ένας κανονικός ναυτικός".

Ο Κόυ πήρε το γωνιομετρικό όργανο, ένα τετράγωνο από διαφανές πλαστικό που είχε τυπωμένη γύρω γύρω τη διαβάθμιση των 360 μοιρών της περιφέρειας αριθμημένων ανά δέκα. Αυτό επέτρεπε τον υπολογισμό της πορείας με ακρίβεια, με την μεταφορά των ενδείξεων της μαγνητικής βελόνας του πλοίου στο ναυτικό χάρτη.

"Είναι εύκολο. Αν ζητάς ένα ακρωτήριο ή κάτι που να μπορείς να αναγνωρίσεις". Έβαλε τη γόμα πάνω στον χάρτη, σαν να ήταν ένα φανταστικό πλοίο, και πήγς το γωνιομετρικό όργανο ως την πλησιέστερη ακτή. 'Μετά το προσδιορίζεις με την πυξίδα του σκάφους, που σου δίνει, για παράδειγμα, 45 μοίρες σε σχέση με το βορρά. Πας λοιπόν στον χάρτη κι από εκείνο το σημείο χαράζεις μιαν αντίθετη γραμμή, προς τι; 225 μοίρες. Το βλέπεις;... Μετά παίρνεις άλλη αναφορά, με σαφώς διαφορετική γωνία από την πρώτη -ένα άλλο ακρωτήριο, ένα βουνό ή ό,τι να' ναι. Αν σου δώσει, για παράδειγμα 315 μοίρες, χαράζεις στο χάρτη την αντίθετη γραμμή, προς τις 135 μοίρες. Όπου διασταυρωθούν αυτές οι γραμμές, εκεί είναι το πλοίο σου. Αν οι αναφορές της στεριάς είναι ευκρινείς, η μέθοδος είναι σίγουρη. Κι αν την συμπληρώσεις και μ' ένα τρίτο στίγμα, ακόμα καλύτερα".

Η Τάνχερ είχε σουφρώσει τα χείλη της σκεφτική. Κοιτούσε τη γόμα με την προσοχή που θα έδινε σ' ένα πραγματικό πλοίο απέναντι από εκείνη την ακτή την τυπωμένη στο χαρτί. Ο Κόυ πήρε ένα μολύβι και διέτρεξε το σχέδιο του χάρτη.

"Αυτή η ακτή έχει ρηχές και αμμώδεις ακρογιαλιές" εξήγησε "κυρίως όμως απότομες ζώνες, με ψηλά βράχια. Υπάρχουν δηλαδή άφθονα σημεία αναφοράς που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει... Φαντάζομαι πως ο τιμονιέρης του "Dei Gloria" θα μπορούσε εύκολα να τα βρει. Ίσως να το έκανε στη διάρκεια της νύχτας, αν υπήρχε φεγγάρι και η ακτή διαγραφόταν καλά... Αν κι αυτό είναι πιο δύσκολο. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν φάροι, όπως τώρα. Κάποιος πύργος, κάποιο φανάρι το πολύ. Που κι αυτό δεν το πιστεύω".

Σίγουρα όχι, σκέφτηκε κοιτάζοντας το χάρτη. Εκείνη τη νύχτα της 3ης προς 4η Φεβρουαρίου του 1767 δεν υπήρχε φως ούτε κανένα άλλο σημείο αναφοράς ούτε ναυτιλιακές οδηγίες ούτε τίποτα, μόνο ίσως η ακτογραμμή που διαγραφόταν κάτω από το φεγγάρι, από την αριστερή πλευρά του πλοίου. Μπορούσε να φανταστεί τη σκηνή. Το πλοίο να πλέει πλησίστιο γυρνώντας προς τα δεξιά, με τον άνεμο να σφυρίζει στα ξάρτια και την κουβέρτα, και τη βουή του νερού που το έσκιζε η πλώρη, με το φεγγάρι να λάμπει πάνω στη θάλασσα προς την προσήνεμη πλευρά του μπρικιού. Ένας ικανός άντρας στο τιμόνι, με το σκοπό γεμάτο αγωνία στην κουβέρτα, να κοιτά το σκοτάδι προς τα πίσω. Ούτε ένα φως στο σκάφος, κι ο καπετάνιος όρθιος στην δεξιά πλευρά του πάνω πρυμναίου καταστρώματος, έχοντας στραμμένο ψηλά το ανήσυχο πρόσωπό του, υπολογίζοντας όμως νοερά την απόσταση, την πορεία, την απόκλιση από την πορεία, με την αγωνία αυτού που ξέρει πως μια λανθασμένη απόφαση θα οδηγήσει ποίο και πλήρωμα στην καταστροφή. Αναμφίβολα αγνοεί ακόμα και την ακριβή του θέση, κι αυτό αυξάνει την ανησυχία του. Ο Κόυ φαντάζεται τις ματιές του στη μαύρη γραμμή της ακτής που εμφανίζεται στα δυο τρία μίλια, κοντινή αλλά απρόσιτη, τόσο επικίνδυνη στο σκοτάδι όσο και τα κανόνια του εχθρού. Και τον φαντάζεται να στρέφεται μετά προς τα πίσω, όπως κάνουτν οι ναυτικοί, προς το σκοτάδι, όπου, αόρατη μερικές φορές και αόριστα διαγραφόμενη κάποιες άλλες, σκίζει τη θάλασσα η πειρατική μπελού που τους καταδιώκει. Και νούριες ματιές προς την ακτή και τη νύχτα μπροστά, και προς τη θάλασσα στην πρύμνη, και μετά πάλι προς τα πάνω,  προς το θόρυβο που ακούγεται ψηλά, εκεί όπου φαίνεται να ταλαντεύονται τ' αστέρια κάθως σπάνε τα ξάτρια και τρίζει το αρμπουρέτο και παγώνει το αίμα των αντρών που είναι μαζεμένοι στις ανεμόσκαλες του προσήνεμου μέρους, μαύρε και σιωπηλές σιλουέτες στο σκοτάδι. Άντρες που, όπως κι ο ίδιος ο καπετάνιος, όλοι πλην ενός, την επομένη θα είναι νεκροί.

"Τί πιθανότητες μας δίνεις;"

Ο Κόυ ανοιγόκλεισε τα μάτια, σαν μόλις να είχε επιστρέψει από την κουβέρτα του μπρικιού. Η Τάνχερ τον κοιτούσε προσεχτικά, περιμένοντας μιαν απάντηση. Ήταν βέβαιο πως είχε μελετήσει τα πάντα από την καλή και την ανάποδη, ήθελε όμως να ακούσει και τη δική του άποψη. Εκείνος σήκωσε τους ώμους:

"Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι το πλήρωμα του "Dei Gloria" προσδιόρισε τη θέση του πάνω σ' αυτό το χάρτη και όχι πάνω στους σύγχρονους. Εμείς πρέπει να τοποθετηθούμε πάνω στους σύγχρονους, κι ας χρησιμοποιούμε αυτό μας το σημείο εκκίνησης... Θα πρέπει να υπολογίσουμε τις διαφορές μεταξύ του Ουρρούτια και των σημερινών χαρτών. Να μετρήσουμε ακριβώς τις μοίρες και όλ' αυτά. Ξέρουμε ήδη πως το ακρωτήριο Πάλος βρίσκεται στον Ουρρούτια δυο τρία λεπτά νοτιότερα". Έδειξε το χάρτη με το μολύβι. "Όπως μπορείς να δεις, όλη η ακτογραμμή από το Ακρωτήριο του Νερού είναι σχεδιασμένη σχεδόν ορζόντια, ενώ στην πραγματικότητα ανεβαίνει λίγο πλάγια, έτσι προς τα βορειονατολικά. Πρόσεξε πού είναι τα αβαθή των Ορμίγας στον Ουρρούτια και πού στον σημερινό χάρτη". 

Πήρε το διαβήτη, τον άνοιξε στην απόσταση του ακρωτηρίου Πάλος από τον κοντινότερο παράλληλο και μετά τον έβαλε πάνω στην κατακόρυφη κλίμακα στα αριστερά του χάρτη, για να τη μετρήσει σε μίλια. Η Τ άνχερ παρακολουθούσε τις κινήσεις του προσεκτικά, με το χέρι της ακίνητο πάνω στο τραπέζι, πολύ κοντά στο μπράτσο του Κόυ. Τα ίσια ξανθά μαλλιά έπεφταν πάλι στο πρόσωπό της,  χαϊδεύοντάς της το πιγούνι.

"Θα υπολογίσουμε ακριβώς... " ο Κόυ σημείωνε με μολύβι τους αριθμούς σε ένα φύλλο του τετραδίου. "Βλέπεις;... Οι 37 μοίρες 35΄ του Ουρρούτια μας κάνουν... Αυτό είναι. 37 μοίρες 38΄γεωγραφικό πλάτος. Στην πργματικότητα 37 μοίρες 37΄και κάπου 30 ή 40 δεύτερα, το οποίο, εκφρασμένο σε αριθμούς σε ένα σύγχρονο ναυτικό χάρτη, όπου τα δεύτερα εμφανίζονται ως δεκαδικός των πρώτων λεπτών, δίνει 37 μοίρες 37,5΄. Που σημαίνει δυόμισι  μίλια λάθος εδώ, στη μύτη του ακρωτηρίου Πάλος. Ίσως μέχρι ένα μίλι στο ακρωτήριο Τινιόσο. Αυτή η διαφορά είναι σημαντικότατη όταν πρόκειται για τον εντοπισμό ναυαγίου...  Μπορεί να βρίσκεται κοντά στην ακτή, στα είκοσι ή τριάντα μέτρα, όπου είναι εύκολο να φτάσει κανείς, ή πολύ μακριά, σε βάθη που αυξάνουν και ξεπερνούν τα εκατό, τα διακόσια ή και περισσότερα μέτρα, καθιστώντας αδύνατη την κατάδυση ή ακόμα και τον εντοπισμό".

Σταμάτησε και την κοίταξε. Παρατηρούσε, με σκυμμένο το πρόσωπο, τους αριθμούς του βάθους που ήταν σημειωμένοι στο χάρτη. Ήταν φανερό ότι η Τάνχερ τα ήξερε απέξω όλα αυτά. Ίσως να είχε ανάγκη να της τα επιβεβαιώσει κάποιος, σκέφτηκε ο Κόυ. Ίσως να ελπίζει να της το πουν ότι είναι δυνατόν να γίνει η δουλειά. Το θέμα εξακολουθεί να είναι γιατί εγώ. 

"Νομίζεις ότι μπορείς να κατεβείς ως τα 50 μέτρα;" ρώτησε εκείνη.

"Υποθέτω ναι. Έχω κατεβεί λίγο κάτω από τα 60, αν και το όριο ασφαλείας είναι τα 40. Τότε όμως ήμουν εικοσι χρόνια νεώτερος... το πρόβλημα είναι πως, σ' αυτό το βάθος, πρέπει να μείνεις κάτω πολύ λίγο, τουλάχιστον με τις κλασσικές συσκευές συμπιεσμένου αέρα... Εσύ δε βουτάς;"

"Όχι. Με πιάνει τρόμος. Ωστόσο... "

Ο Κόυ συνέχισε ν' αμολάει σκοινί. Ναυτικός. Δύτης. Γνώστης πλεύσης με ιστιοφόρο. Ήταν ολοφάνερο, σκέφτηκε, πως δεν τον είχε εκεί γιατί την γοήτευε η κουβέντα μαζί του. Μην έχεις λοιπόν ψευδαισθήσεις, φίλε. Δεν την ενδιαφέρει το ωραίο σου πρόσωπο. Αν υποθέσουμε πως είχες ποτέ ωραίο πρόσωπο.

"Ως πού υπολογίζεις ότι μπορείς να φτάσεις;" θέλησε να μάθει η Τ'ανχερ.

"Θα με αφήσεις να κατεβώ μόνος, χωρίς να βλέπεις τί κάνω;"

"Σου έχω εμπιστοσύνη"

¨Αυτό είναι που με μπερδεύει. Που μ' εμπιστεύεσαι τόσο".

4. Γεωγραφικό πλάτος και μήκος

Με ρωτάς σε ποιο γεωγραφικό πλάτος και μήκος βρίσκομαι.

Δεν έχω ιδέα τί είναι γεωγραφικό μήκος και πλάτος,

είναι όμως δύο θεσπέσιες λέξεις.

Λιούις Κάρρολ.Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων 

Ο Θας κουνούσε την ουρά του ξαπλωμένος στο πάτωμα και με το κεφάλι ακουμπισμένο στο παπούτσι του Κόυ. Μια ακτίνα ήλιου έμπαινε λοξά από το παράθυρο, κάνοντας να λάμπει το χρυσαφένιο τρίχωμα του λαμπραντόρ, αλλά και ο διαβήτης, οι παράλληλοι χάρακες και το γωνιομετρικό όργανο που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι, αγορασμένα εκείνο το ίδιο πρωί από το βιβλιοπωλείο "Robinson". Οι παράλληλοι και το γωνιομετρικό όργανο ήταν Blundell Harling και ο διαβήτης W & HC, ανοξείδωτος, από μπρούντζο και ατσάλι. Αυτά τα είχε ζητήσει ο Κόυ, μαζί με δυο μαλακά μολύβια, μια γόμα, ένα τετράδιο με μιλιμετρέ χαρτί και την τελευταία ενημερωμένη έκδοση του βιβλίου Φάροι και Πορείες αριθμός 2 του Υδρογραφικού Ινστιτούτου του Ναυτικού, που αντιστοιχούσε στις ισπανικές μεσογειακές ακτές. Η Τάνχερ Σότο τα είχε πληρώσει με την πιστωτική της κάρτα, και τώρα όλα βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι του σαλονιού του διαμερίσματος της λεωφόρου Ινφάντας Ισαβέλλας. Ο Άτλας του Ουρρούτια ήταν επίσης εκεί, ανοιχτός στο χάρτη υπ' αριθμόν 12, και ο Κόυ περνούσε τα δάχτυλά του πάνω στην ελαφρώς ρυτιδωμένη επιφάνεια του χοντρού χαρτιού, του λευκού και άθικτου, που είχε επιζήσει διακοσίων πενήντα ετών πολέμου, καταστροφών, πυρκαγιών και ναυαγίων. "Από το όρος Κόπε έως το Τόρρε Ερραδόρα ή Οραδάδα". Ο χάρτης περιλάμβανε εξήντα μίλια ακτής, οριζόντια και με κατεύθυνση ανατολικά ως το ακρωτήριο Πάλος, και από κει κατακόρυφα προς βορρά, όπως δύο πλευρές ενός ορθογωνίου, περικλείοντας τη λιμνοθάλασσα Μαρ Μενόρ, που χωρίζεται από τη Μεσόγειο με τη στενή λωρίδα άμμου της Λα Μάνγκα. Εκτός από το λάθος που είχε ήδη παρατηρήσει την πρώτη φορά που είδε το χάρτη -το Πάλος δύο λεπτά νοτιότερα από το πραγματικό του γεωγραφικό πλάτος-, η χάραξη της ακτής ήταν ακριβής για την εποχή της: ο πλατύς αμμώδης κόλπος του Μαθαρρόν στα δυτικά του ακρωτηρίου Τινιόσο, η βραχώδης ακτή και ο κόλπος του Πόρτους στα ανατολικά, το λιμάνι της Καρθαγένης με τα απειλητικά αβαθή της νήσου Εσκομβρέρας στην εκβολή του ποταμού, και μετά πάλι οι βράχοι ως το ακρωτήριο Πάλος και τις φοβερές νήσους Ορμίγας, με μοναδική προστασία τον όρμο Πόρτμαν, τον οποίο ο χάρτης έδειχνε ακόμα ελεύθερο από τη λάσπη των ορυχείων που θα τον έπνιγαν χρόνια αργότερα. Η χάραξη ήταν θαυμάσιας ποιότητας, με απαλές κουκκίδες και λεπτές γραμμές για την αναπαράσταση των διαφορετικών γεωγραφικών στοιχείων. Και είχε, όπως και οι υπόλοιπες εικονογραφήσεις του άτλαντα, ένα όμορφο πλαίσιο στην πάνω αριστερή γωνία: "Παρουσιάστηκε στον κύριό μας το βασιλέα από τον κύριο Δ. Θενόν δε Σομοδεβίλια, μαρκήσιο της Ενσενάδα, και κατασκευάστηκε από τον κύριο πλοίαρχο δον Ιγνάθιο Ουρρούτια Σαλθέδο". Εκτός από τη χρονολογία -"Έτος 1751"-, το πλαίσιο περιλάμβανε και τη σημείωση: " Οι αριθμοί του βάθους είναι σε οργιές των δύο καστιλλιάνικων βάρα". Ο Κόυ σταμάτησε το δάχτυλο σ' εκείνη τη γραμμή και κοίταξε εξεταστικά την Τάνχερ.

"Μια καστιλλιάνικη βάρα" είπε εκείνη "αποτελούνταν από τρία από τα ονομαζόμενα πόδια του Βούργος. Ογδόντα τριάμισι εκατοστά... Το μισό απ' αυτό που εσείς οι ναυτικοί ονομάζετε οργιά. Έξι πόδια έκαναν μια ισπανική οργιά".

"Ένα μέτρο και εξήντα επτά εκατοστά".

"Ακριβώς".

Ο Κόυ συγκατένευσε, στρέφοντας τα μάτια στο χάρτη για να παρατηρήσει τους μικρούς αριθμούς που σημείωναν βάθη κοντά σε αγκυροβόλια, ακρωτήρια και υφαλοκρηπίδες. Τώρα οι βυθομετρήσεις ήταν ηλεκτρονικές και τα όργανα σε μισό δευτερόλεπτο σου παρείχαν το ακριβές ανάγλυφο του βυθού της θάλασσας με τα βάθη της. Στα μέσα όμως του δέκατου όγδοου αιώνα, αυτά τα στοιχεία μπορούσαν να ληφθούν μόνο μέσω της κοπιαστικής εργασίας της χειρωνακτικής βυθομέτρησης με το σκαντάγιο, ένα μακρύ σκοινί μ' ένα βαρίδι στην άκρη. Αν τα βάθη που αναφέρονταν στον Ουρρούτια ήταν σε οργιές, θα έπρεπε να μετατρέψουν σε μέτρα όλες αυτές τις βυθομετρικές ενδείξεις, ώστε να είναι συμβατές με εκείνες των σύγχρονων ισπανικών χαρτών. Κάθε δύο οργιές στον χάρτη του Ουρρούτια αντιστοιχούσαν περίπου σε τριάμισι μέτρα.

Υπήρχαν δυο άδεια φλιτζάνια καφέ στη μια πλευρά του τραπεζιού, δίπλα στα μολύβια και στη γόμα. Υπήρχε επίσης ένα καθαρό τασάκι κι ένα πακέτο εγγλέζικα τσιγάρα, που εκείνη κάπνιζε μερικές φορές. Από το στερεοφωνικό της βιβλιοθήκης ακουγόταν μουσική. Κάτι παλιό, ίσως γαλλικό ή ιταλικό, πολύ ευχάριστο' μια μελωδία που έκανε τον Κόυ να σκέφτεται κήπους με περιφράξεις σχεδιασμένες γεωμετρικά, πέτρινες κρήνες και μέγαρα σ' ευθείες λεωφόρους. Κοίταξε το προφίλ της γυναίκας πάνω από το ναυτικό χάρτη. Της πήγαινε, σκέφτηκε. Εκείνη η μουσική ήταν τόσο κατάλληλη όσο και το χακί πουκάμισο που φορούσε ανοιχτό πάνω από το άσπρο βαμβακερό φανελάκι, ένα αντρικό, στρατιωτικό πουκάμισο με μεγάλες τσέπες. Το ανεπίσημο ντύσιμο της πήγαινε τόσο καλά όσο και το επίσημο, με το τζην να σχηματίζει στενές πτυχές στη βουβωνική χώρα και πλάι στα γόνατα, και να αποκαλύπτει τους γυμνούς αστράγαλους -επίσης γεμάτους φακίδες, είχε διαπιστώσει με ευχάριστη έκπληξη- πάνω από τα παπούτσια του τένις.


Σκύβοντας με προσοχή, ο Κόυ μελέτησε τις κλίμακες των γεωγραφικών μηκών και πλατών. 

Από τότε που οι Φοίνικες διέπλευσαν τη μεσόγειο, όλη η ναυτική επιστήμη επικεντρωνόταν στο να διευκολύνει το ναυτικό να προσδιορίσει τη θέση του στο χάρτη. Άπαξ και γινόταν αυτό, μετά ήταν δυνατόν να χαραχθεί η πορεία και να προβλεφθούν οι κίνδυνοί της. Οι χάρτες, οι πορτολάνοι και οι ναυτιλιακές οδηγίες δεν ήταν παρά χρήσιμοι οδηγοί, εγχειρίδια για την εφαρμογή των αστρονομιών, γεωγραφικών, χρονομετρικών υπολογισμών και των συνδυασμών τους, που επέτρεπαν, με τρόπο άμεσο ή κατ' εκτίμησιν, να ληφθεί η θέση στους μεσημβρινούς -βόρειο ή νότιο γεωγραφικό πλάτος σε σχέση με τον ισημερινό-  και στου παραλλήλους -ανατολικό ή δυτικό μήκος σε σχέση με τον αντίστοιχο μεσημβρινό. Το γεωγραφικό πλάτος και το γεωγραφικό μήκος βοηθούσαν να προσδιορίσει κανείς τη θέση του επάνω σ' έναν υδρογραφικό χάρτη χρησιμοποιώντας τις κλίμακες που ήταν σημειωμένες στο περιθώριό του. Κλίμακες που στους σύγχρονους χάρτες εκφράζονταν σε μοίρες, λεπτά και δέκατα, όπου κάθε λεπτό αντιστοιχούσε σ' ένα συμβατικό ναυτικό μίλι 1.852 μέτρων. Η θέση στους παραλλήλους καθοριζόταν με τη χρήση της κλίμακας που υπήρχε στο επάνω ή στο κάτω μέρος κάθε χάρτη, οι δε θέση στους μεσημβρινούς με την κλίμακα που υπήρχε στα δεξιά και τ' αριστερά του. Μετά, με τη βοήθεια του διαβήτη των παράλληλων χαράκων, διασταυρώνονταν οι γραμμές των δύο θέσεων, και στην τομή τους, αν οι υπολογισμοί είχαν γίνει σωστά, βρισκόταν το πλοίο. Το θέμα περιπλεκόταν όταν προσθέτονταν και οι άλλοι παράγοντες, όπως η μαγνητική απόκλιση, τα θαλάσσια ρεύματα και άλλα στοιχεία που απαιτούσαν συμπληρωματικούς υπολογισμούς. Υπήρχε επίσης η μεγάλη διαφορά του να ταξιδεύεις βάσει τω επίπεδων χαρτών που χρησιμοποιούσαν οι παλιότεροι, όπου μεσημβρινοί και παράλληλοι είχαν μια σταθερή απόσταση πάνω στο χαρτί, και βάσει των σφαιρικών χαρτών, που ήταν πιο προσαρμοσμένοι στην πραγματική μορφή της Γης, με την απόσταση μεταξύ μεσημβρινών να μειώνεται πλησιάζοντας στους πόλους. Από τον Πτολεμαίο στο Μερκάτορ, η μετάβαση υπήρξε αργή και πολύπλοκη. Και οι υδρογραφικοί χάρτες δεν άρχισαν να τελειοποιούνται παρά από τα τέλη του 18ου αιώνα, με την εφαρμογή του ναυτικού χρονομέτρου για τον προσδιορισμό του γεωγραφικού πλάτους. Όσο για το πλάτος, αυτό καθοριζόταν από παλιά με την παρατήρηση και την αστρονομική απόκλιση -ο οκτάντας, ο σύγχρονος εξάντας.

"Ποια ήταν η θέση του "Dei Gloria" όταν βυθίστηκε;"

"Ήταν 4⁰ 51΄ανατολικό γεωγραφικό μήκος.... Το γεωγραφικό πλάτος ήταν 37⁰ 32΄ βόρειο".

Η Τάνχερ είχε απαντήσει χωρίς δισταγμό. Ο Κόυ έκανε μια καταφατική κίνηση κι έσκυψε λίγο περισότερο για να βρει αυτές τις συντεταγμένες στο χάρτη που ήταν ανοιχτός πάνω στο τραπέζι. Καθώς αισθάνθηκε την κίνηση, ο Θας σήκωσε το κεφάλι και μετά το ακούμπησε ξανά στο παπούτσι του.

"Θα πρέπει να βρήκαν το στίγμα τους σε σχέση με τη στεριά" είπε ο Κόυ. "Είναι το πιο πιθανό...Δε μπορώ να τους φανταστώ μέσα στην καταδίωξη, να παίρνουν τα ύψη του ήλιου πάνω από τον ορίζοντα με τον οκτάντα. Υπάρχει όμως πρόβλημα αν προσδιόρισαν τη θέση τους κατά προσέγγιση... Αυτό είναι πολύ σχετικό. Υπολογίζεις ταχύτητα, πορεία, απόκλιση πορείας και μίλια που έχεις διανύσει. Το λάθος μπορεί να είναι μεγάλο. Την εποχή των ιστιοφόρων, οι ναυτικοί ονόμαζαν τη θέση που προσδιοριζόταν κατά εκτίμηση σημείο - φάντασμα".

Εκείνη τον κοιτούσε. Σοβαρή, σκεφτική. Κρεμασμένη από κάθε του λέξη. 

"Ταξιδεύεις πολύ με ιστιοφόρα;"

"Ναι. Κυρίως όταν ήμουν νέος. Για έναν χρόνο ήμουν δόκιμος πάνω στο "Estrella del Sur", μια γολέτα που είχε μετατραπεί σε εκπαιδευτικό σκάφος. Πέρασα επίσης πολύ καιρό στο 

"Carpanta", το ιστιοφόρο ενός φίλου... Και βέβαια είναι τα βιβλία. Μυθιστορήματα και ιστορία".

"Πάντα για τη θάλασσα;"

"Πάντα".

"Και τη στεριά;"

"Τη στεριά προτιμώ να την έχω στα είκοσι μίλια και πίσω από την πλάτη μου".    

Έμεινε για λίγο μπροστά στο βενζινάδικο, κοιτάζοντας τα σκοτεινά παράθυρα του 5ου ορόφου. Μου στρώνουν ένα κρεβάτι 4Χ4, σκέφτηκε. Με κοινό και ταυρομάχου;. Κι εγώ αφήνομαι να με μπλέξουν σα βυζανιάρικο. Φανταζόταν ότι η Τάνχερ ήταν ακόμα επάνω, παρατηρώντας τον αθέατη, δε μπορούσε όμως να διακρίνει καμία κίνηση. Παρέμεινε λίγο ακόμα εκεί, κοιτώντας προς τα πάνω, σίγουρος ότι εκείνη τα είχε δει όλα, καθώς προσπαθούσε να καταστείλει την παρόρμηση να ξανανεβεί και να ζητήσει εξηγήσεις. Φλις, φλας. Δυο χαστούκια με την ανάστροφη του χεριού, κι εκείνη πάνω στον καναπέ. Θα στα πω όλα και σ' αγαπώ. Μετά δάκρυα κι ένα καλό πήδημα. Συγνώμη που σε πέρασα για ανόητο και τα λοιπά. Μπλα, μπλα, μπλα. 

Βλεφάρισε καθώς επανήλθε στην πραγματικότητα, στη μέση ενός αναστεναγμού που ήταν σχεδόν παράπονο. Υπάρχουν σίγουρα κανόνες για όλα αυτά. Κανόνες που εγώ δεν ξέρω κι εκείνη ναι. Ή ίσως κανόνες που εκείνη η ίδια ορίζει. Και που περιλαμβάνουν ίσως το ότι αυτή είναι η στιγμή για να συνεχίσεις ή να κάνεις πίσω. Γεια σου, και κλείσε το φως βγαίνοντας, ή μην πεις μετά ότι δεν σε προειδοποιήσαμε, ναυτικέ. Το θέμα ήταν για ποιο πράγμα τον προειδοποίησαν. Και ποιοι. 

Ήταν τόσο μπερδεμένος, που άρχισε να περπατά προς τον κοντινότερο κόμβο, και μετά ανέβηκε αργά προς την οδό Ατότσα. Στο πρώτο ανοιχτό μπαρ που βρέθηκε μπροστά του -ούτε εκεί είχαν μπλε τζιν-, έμεινε ακίνητος στον πάγκο, κοιτώντας χωρίς να το αγγίζει το ποτό που είχε παραγγείλει. Το μπαρ ήταν παλιό, με τσίγκινο πάγκο, καρέκλες από φορμάικα, μια ανοιχτή τηλεόραση και φωτογραφίες της Ράγιο Βαγιεκάνο στον τοίχο. Δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από το σερβιτόρο, έναν αδύνατο άντρα με τατουάζ στο χέρι, που το γεμάτο λεκέδες πουκάμισό του τού έδινε μιαν άθλια όψη καθώς σκούπιζε με περιφρονητικό ύφος το πριονίδι του πατώματος, που ήταν γεμάτο από τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες και όστρακα από καραβίδες. Ο Κόυ είχε μπροστά του έναν καθρέφτη με μια διαφήμιση της μπύρας San Miguel, και το πρόσωπό του καθρεφτιζόταν μέσα στον κατάλογο των μεζέδων και των φαγητών που ήταν γραμμένος επάνω με άσπρα γράμματα. έβλεπε τα μάτια του ακριβώς ανάμεσα στα "΄άπαχο κρέας με ντομάτα" και "χταπόδι ξιδάτο", κάτι που σίγουρα δεν μπορούσε να εμψυχώσει κανέναν. Τον μελετούσαν δύσπιστα, εξετάζοντας τον πάνω στα βήματα που σκεφτόταν να κάνει τις επόμενες ώρες.

"Θέλω να πλαγιάσω μαζί της" είπε στο σερβιτόρο.

"Όλοι το θέλουμε αυτό" απάντησε ο άλλος χωρίς να σταματήσει να σκουπίζει.

Ο Κόυ συγκατένευσε κι έφερε τελικά το ποτήρι στα χείλη. ήπιε λίγο, ξανακοίταξε τον καθρέφτη κι έκανε ένα μορφασμό.

'Το πρόβλημα είναι" είπε " ότι δεν παίζει καθαρά".

"Καμιά δεν το κάνει".

"Είναι όμως πολύ όμορφη. Η σκύλα".

"Όλες είναι".

Ο σερβιτόρος είχε αφήσει τη σκούπα σε μια γωνιά και, καθώς επέστρεφε πίσω από τον πάγκο, σερβιρίστηκε μια μπύρα. Ο Κόυ τον είδε να πίνει αργά το μισό ποτήρι χωρίς ανάσα και μετά βάλθηκε να κοιτάζει τις φωτογραφίες της Ράγιο, έως ότου κατέληξε σε μια αφίσα μιας ταυρομαχίας στη Λας Βέντας, επτά χρόνια πριν. Ξεκούμπωσε το σακάκι και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του. Έβγαλε μερικά νομίσματα, τα αράδιασε στον πάγκο και προσπάθησε να βάλει ένα ανάμεσα σε δύο αλλά χωρίς να τα κουνήσει ή να τ' αγγίξει.

"Μπαίνω σε μια μπερδεμένη υπόθεση".

Αυτή τη φορά ο σερβιτόρος δεν απάντησε αμέσως. Παρατηρούσε τον αφρό της μπύρας στο χείλος του ποτηριού του. 

"Που σημαίνει ότι εκείνη αξίζει τον κόπο" είπε σε λίγο.

"Δεν το ξέρω ακόμα". Ο Κόυ σήκωνε τους ώμους. "Υπάρχει ένα βυθισμένο πλοίο, όπως στις ταινίες... Και μου φαίνεται ότι υπάρχουν και κακοί".

Ο άλλος τον κοίταξε για πρώτη φορά. Έμοιαζε ελαφρώς ενδιαφερόμενος.

"Επικίνδυνοι;"

"Δεν έχω ιδέα".

Σώπασαν. Συνέχισε να παίζει και ήπιε δυο γουλιές, καθώς ο σερβιτόρος τέλειωνε τη μπύρα του ακουμπισμένος στην άκρη του πάγκου. Μετά έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα κι άρχισε να καπνίζει χωρίς να προσφέρει στον Κόυ. Το χέρι του με το τατουάζ είχε τέσσερις μπλε βούλες στον αντίχειρα και το δείκτη, ανάμεσα στις αρθρώσεις -τυπικό σημάδι φυλακής. Ήταν νέος και δεν μπορούσαν να είναι πολλά τα χρόνια. Δύο ή τρία, υπολόγισε. Τέσσερα ή πέντε. 

"Μου φαίνεται" είπε ο Κόυ "πως δεν θα κάνω πίσω".

Ο σερβιτόρος συγκατένευσε αργά και δεν είπε τίποτα. Τότε, ο Κόυ άφησε δυο νομίσματα στον πάγκο, φύλαξε τα υπόλοιπα και βγήκε στο δρόμο.