Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

..."Θα εργαζόσουν για μας;" Τον παρατηρούσε πάντα, έντονα, μέσα από τον καπνό του τσιγάρου. "Με αμοιβή βέβαια".

Εκείνος έμεινε τέσσερα δευτερόλεπτα με το στόμα ανοιχτό. 

"Εννοείς για το μουσείο κι εσένα;"

"Ναι"

Άφησε το ποτήρι, έκλεισε το στόμα, κοίταξε τα πιστά μάτια του Θας και περιέφερε το βλέμμα του στο δωμάτιο. Κάτω, στο δρόμο, απέναντι από ένα βενζινάδικο της Repsol και το σταθμό της Ατότσα, διακρινόταν, καθώς φωτιζόταν κατά διαστήματα, η πολύπλοκη χάραξη πολυάριθμων γραμμών τραίνου. 

"Φαίνεσαι διστακτικός" είπε σιγά εκείνη, χαμογελώντας επιτιμητικά. "Κρίμα" 

Έσκυψε για να αφήσει τη στάχτη να πέσει στο τασάκι, και η κίνηση έκανε τη μπλούζα να τεντωθεί, διαγράφοντας τον κορμό της. Θεέ μου, σκέφτηκε ο Κόυ. Σχεδόν σε πονάει να την κοιτάς. Αναρωτιέμαι αν έχει φακίδες και στο στήθος. 

"Δεν είναι αυτό" είπε. "Απλώς είμαι έκπληκτος". Έκανε ένα μορφασμό. "Δεν πιστεύω πως αυτός ο αντιπλοίαρχος, ο προϊστάμενός σου -"

"Είναι δικό μου θέμα" τον διέκοψε εκείνη. "Μπορώ να διαλέγω συνεργάτες".

"Δεν πιστεύω πως από το πολεμικό ναυτικό λείπουν άνθρωποι ικανοί, που να μην καθίζουν κάτω τα πλοία τους".

Τον κοίταξε για πολύ, κι εκείνος σκέφτηκε: Ως εδώ ήταν, σύντροφε. Σήκω και κούμπωσε το σακάκι σου, γιατί η κυρία θα σε πετάξει με τις κλωτσιές στο δρόμο. Κάτι που σου αξίζει, γιατί είσαι αστείος και γλωσσάς. Ανώμαλος κι ανόητος. 

"Άκου, Κόυ" -ήταν η πρώτη φορά που πρόφερε το όνομά του κοιτάζοντάς τον στα μάτια, κι εκείνος διαπίστωσε πως του άρεσε να το ακούσει μ' αυτόν τον τρόπο και από κείνο το στόμα- "έχω ένα πρόβλημα. Έχω κάνει έρευνες, κατέχω τη θεωρία, έχω τα στοιχεία... Μου λείπει όμως κάτι αναγκαίο για να φτάσω στη λύση. Η θάλασσα είναι κάτι που γνωρίζω μόνο από τα βιβλία, τον κινηματογράφο, την παραλία... Από τη δουλειά μου. Υπάρχουν ωστόσο σελίδες, σκέψεις, που μπορούν να είναι τόσο έντονες όσο το να ήσουν με τον Νέλσον στο Αμπουκίρ ή στο Τραφάλγκαρ... Γι' αυτό χρειάζομαι κάποιον μαζί μου... Κάποιον που να μου προσφέρει πρακτική βοήθεια. Να με συνδέει με την πραγματικότητα".

"Αυτό το καταλαβαίνω πολύ καλά. Θα σου ήταν όμως εύκολο να ζητήσεις από το πολεμικό ναυτικό όλα τα αναγκαία".

"Εγώ τα ζητάω από σένα. Είσαι πολίτης και μόνος". Τον μελετούσε μέσα από τις σπείρες του καπνού του τσιγάρου της. "Για μένα, έχεις πολλά πλεονεκτήματα. Αν σε προσλάβω, θα σε ελέγχω... Εγώ διατάζω. Καταλαβαίνεις;"

"Καταλαβαίνω".

"Με τους στρατιωτικούς αυτό θα ήταν αδύνατον".

Ο Κόυ συγκατένευσε. Ήταν φανερό. Εκείνη δεν είχε γαλόνια στα μανίκια, μόνο περίοδο κάθε 28 μέρες. Γιατί σίγουρα ήταν απ' αυτές. Ούτε μέρα παραπάνω ή παρακάτω. Αρκούσε να την κοιτάξεις: μια απόλυτη κατασταλαγμένη ξανθιά. Για κείνην δύο και δύο έκαναν πάντα τέσσερα.

"Ακόμα κι έτσι" είπε "φαντάζομαι ότι θα πρέπει να δώσεις λογαριασμό".

"Φυσικά. Αλλά στο μεταξύ θα διαθέτω αυτονομία, μια προθεσμία τριών μηνών και κάποια χρήματα για να ξοδέψω... Δεν είναι πολλά, είναι όμως αρκετά".

Ο Κόυ ξανακοίταξε από το παράθυρο. Κάτω, μακριά, ένα τραίνο πλησίαζε στο σταθμό σαν ένα μακρύ φίδι με φωτισμένα παραθυράκια. Σκεφτόταν τον αντιπλοίαρχο, την Τάνχερ να τον κοιτάζει όπως κοιτούσε τώρα τον ίδιο, πείθοντάς τον μ' εκείνο το οπλοστάσιο σιωπών και βλεμμάτων που τόσο καλά χειριζόταν, να μεσολαβήσει στο ναύαρχο.  Ένα ενδιαφέρον σχέδιο, δον Τάδε. Ικανή νέα. Κόρη βεβαίως του συνταγματάρχη Μενγάνο. Ωραία κοπέλα, παρεμπιπτόντως. Δικιά μας. Αναρωτήθηκε σε πόσες πτυχιούχους της ιστορίας, υπαλλήλους ενός μουσείου, έδιναν εν λευκώ εξουσιοδότηση να ψάξουν για ένα χαμένο πλοίο έτσι, στα καλά καθούμενα. 

"Γιατί όχι..." είπε τελικά.

Είχε ανακαθίσει και χάιδευε πάλι το Θας πίσω από τ' αυτιά. Χαμογελούσε διασκεδάζοντας με την κατάσταση. Στο κάτω κάτω, τρεις μήνες μ' εκείνην ήταν ένα μυθικό κέρδος από τον εξάντα Weems & Plath. 

"Έτσι κι αλλιώς" πρόσθεσε σα να σκεφτόταν "δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω".

Η Τάνχερ δεν φαινόταν ούτε ευχαριστημένη ούτε απογοητευμένη. Είχα μόνο σκύψει το κεφάλι, όπως και άλλες φορές και οι άκρες των μαλλιών τής χάιδευαν πάλι το πρόσωπο. Τα μάτια της δεν έχαναν στιγμή τον Κόυ. 

"Ευχαριστώ".

Το είπε τελικά, σχεδόν χαμηλόφωνα, όταν εκείνος είχε αρχίσει ν' αναρωτιέται γιατί έμενε σιωπηλή.

"Παρακαλώ". Ο Κόυ έπιανε τη μύτη του. "Και τώρα η σειρά μου...Μου υποσχέθηκες μια ερώτηση και μια απάντηση...  Τί ψάχνετε ακριβώς;"

"Το άκουσες ήδη. το "Dei Gloria".

" Εντάξει αυτό. Η ερώτησή μου είναι γιατί. Εννοώ τί ψάχνεις εσύ".

"Ξέχωρα από το Ναυτικό Μουσείο;"

"Ξέχωρα από το Ναυτικό Μουσείο".  

Το φως της λάμπας έπεφτε πλάγια στο γεμάτο φακίδες κορμί της, αχ, επιτείνοντας το αποτέλεσμα από τις σπείρες του καπνού του τσιγάρου, που ήταν έτοιμο να σβήσει. Τ ο παιχνίδι φωτεινότητας και σκιών έδινε στα μαλλιά της αποχρώσεις ματ χρυσού.

"Αυτό το πλοίο μου έχει γίνει εδώ και καιρό έμμονη ιδέα. Και τώρα νομίζω πως ξέρω που είναι".

Αυτό ήταν λοιπόν. Ο Κόυ ήταν έτοιμος να δώσει ενα χτύπημα με την παλάμη στο μέτωπό του, ως μομφή για την ανοησία του. Κοίταξε τη φωτογραφία στην κορνίζα; η Τάνχερ έφηβη, ανοιχτόχρωμα μαλλιά, φακίδες κι ένα αθλητικό μπλουζάκι να πέφτει πάνω από δύο μαυρισμένα γυμνά πόδια, γερμένη στο στήθος ενός μεσήλικα άντρα με άσπρο πουκάμισο, κοντό μαλλί και μαυρισμένο δέρμα. Γύρω στα 50, υπολόγισε. Κι ίσως 14 εκείνη. Στο βάθος φαινόταν ένα τοπίο με θάλασσα και παραλία. Μπορούσε επιπλέον κανείς να διακρίνει εύκολα μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στον άντρα και το κορίτσι: το μέτωπο, το θεληματικό πιγούνι. Η Τάνχερ χαμογελούσε στη φωτογραφική μηχανή, κι η έκφραση των ματιών της στη φωτογραφία ήταν πολύ πιο φωτεινή και καθαρή από την τωρινή. Φαινόταν σε αναμονή ή σαν να ήταν έτοιμη να ανακαλύψει κάτι, ένα κουτί ή ένα δώρο ή μια έκπληξη. Ο Κόυ έψαξε στη μνήμη του. ΝΧΧ: Νόμος του Χαμόγελου που Χάνεται. Ίσως έτσι χαμογελά κανείς στα δεκατέσσερα, και μετά η ζωή σου παγώνει το στόμα. 

"Προσοχή. Δεν υπάρχουν πια βυθισμένοι θησαυροί'.

"Κάνεις λάθος". Τον κοιτούσε σοβαρά. "Μερικές φορές υπάρχουν".

2 σχόλια:

  1. Συμφωνώ.Υπάρχουν βυθισμένοι θησαυροί,απ'όσο γνωρίζω τουλάχιστον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εμπρός, στολές μπουκάλες και πάμε!
      αν κι ένας γοργόνος δε με χαλάει καθόλου...

      Διαγραφή