Ένα λεπτό αργότερα εκείνη επέστρεψε, ζητώντας συγγνώμη μ' ένα μορφασμό που δήλωνε πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ο προϊστάμενός μου, είπε. Συμβούλια υψηλού επιπέδου για τον προγραμματισμό των καλοκαιρινών διακοπών. Όλα πολύ top secret.

"Εργάζεσαι λοιπόν για το πολεμικό ναυτικό;".

"Όπως βλέπεις..."

Την κοίταξε εύθυμα.

"Είσαι λοιπόν ένα είδος στρατιώτη".

"Όχι, καθόλου". Τα χρυσαφένια μαλλιά της κινούνταν πέρα δώθε καθώς αρνιόταν με το κεφάλι. "Είμαι πολιτικός υπάλληλος... Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στην ιστορία, έδωσα εξετάσεις για να προσληφθώ. Εργάζομαι εδώ τέσσερα χρόνια".

Έμεινε κατόπιν σκεφτική, κοιτώντας από το παράθυρο. Πάλι μισόκλεισε τα μάτια. Μετά, πολύ αργά, σαν να είχε κάτι στο νου της που δεν έφευγε τελείως, επέστρεψε στο γραφείο, έκλεισε τον άτλαντα και τον έβαλε στη βιβλιοθήκη.

"Ο πατέρας μου όμως ήταν στρατιώτης" πρόσθεσε.

Υπήρχε κάτι σαν πρόκληση, ή ίσως περηφάνια, στα λόγια της. Ο Κόυ συγκατένευσε από μέσα του. Αυτό εξηγούσε μερικά πράγματα: τον τρόπο με τον οποίο περπατούσε, κάποιες κινήσεις' επίσης αυτή τη γαλήνια αυτοπειθαρχία της, την κάπως υπεροπτική.

"Του πολεμικού ναυτικού;"

"Του στρατού. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη, αφού πέρασε όλη του σχεδόν τη ζωή στην Αφρική".

"Ζει ακόμα;"

"Όχι".

Δε φαινόταν καμιά συγκίνηση στα λόγια της. Ήταν αδύνατον για τον Κόυ να καταλάβει αν τη στεναχωρούσε να μιλάει γι αυτό το θέμα ή όχι. Μελέτησε τις μπλε ίριδες, κι αυτές άντεξαν την εξέταση ανέκφραστες. Τότε, εκείνος χαμογέλασε.

"Γι αυτό σε λένε Τἀνχερ".

"Γι αυτό με λένε Τάνχερ".

*    *   *

σχόλιο από το χτεσινό  [*Τάνχερ από την Ταγγέρη του Μαρόκου]